در میان کشورهای جهان، کشور ما با دارابودن بیش از 30 میلیون جوان، کشوری با جمعیت جوان محسوب می شود. منابع انسانی جوان و دانش آموخته، بزرگ ترین سرمایه پایدار یک کشور محسوب می شود. همان گونه که راکدگذاشتن منابع و سرمایه های مادی ضرر و زیان محسوب می شود، به کار نگرفتن منابع انسانی با پتانسیل به عنوان سرمایه اصلی و موتور محرک توسعه کشور نیز یک خسران و لطمه بزرگ است. هر روز که از عمر یک جوان تحصیل کرده به بی کاری بگذرد، آنچنان لطمه و خسارتی به این سرمایه خدادادی وارد می شود که با گذر زمان مانند شمع او را ذوب کرده و به ورطه نیستی می برد؛ علاوه بر آن هزینه های هنگفتی را بر فرد، خانواده و جامعه تحمیل