حادثه تلخ تر از آن بود که بتوان از آن به آسانی سخن گفت. هرچند نخستین نبود و آخرین نیز نخواهد بود... شبی به ظاهر مشابه شب های پیشین؛ به خانه ات می رسی، خانه ای که گرچه برای آنها ارزان تمام شده، برای تو می رود که به قیمت باقی مانده عمرت تمام شود. خانه ای که به مهر کلیدش را به دستت دادند؛ خانه ای که... بگذریم هر چه بود، سرپناهی برای تو و خانواده ات بود. همانی که رویایش را در سر می پروراندی و حالا این خیال شیرین به واقعیت پیوسته بود؛ البته نه به شیرینی خیال هایت. صدای شادی کودکانه فرزندانت و لبخند گرم شریک لحظه هایت می تواند خستگی را یک جا از تن و جانت به در کند. نفس عمیقی می کشی و تصور می کنی چقدر همه چیز خوب است که ناگاه زمین زیر پایت می لرزد، سقف بالای سرت می ریزد و خانه رویاهایت با بی مهری بر سرت آوار می شود. اینجا آخر خط است....