در ابتدای بحران، بسیاری از تحلیلگران و فعالان سیاسی، وضعیت سوریه را با کشور لیبی مقایسه می کردند. آنان گمان می کردند بشار اسد به سرنوشت معمر قذافی دچار خواهد شد ولی در نهایت این گونه نشد. بعد از آنکه روسیه و غرب متوجه استقامت سوریه شدند، برای خود نقش دیگری غیر از انتظار تعریف کردند. در دوره باراک اوباما، چندین نشست در ژنو برگزار شد که محور آن تشکیل دولت ائتلافی و برگزاری انتخابات آزاد در سوریه بود. بعد از پایان دوره ریاست جمهوری اوباما و اثبات بی نتیجه بودن نشست های ژنو، ایران، روسیه و ترکیه نشست هایی را در آستانه، پایتخت قزاقستان برگزار کردند. هدف روسیه از شرکت در این نشست ها بیرون آمدن از انزوای سیاسی بود؛ انزوایی که در پی بحران اوکراین گریبان گیر روسیه شده بود. پوتین در این زمینه تا حد زیادی موفق شده است. اکنون که نشست سوچی در حال برگزاری است و ایران و ترکیه در کنار روسیه درباره آینده سوریه بحث می کنند، بازهم روسیه درپی این هدف خود است. روسیه برای تقویت جایگاه خود در جهان براساس راهبردی که در سند سیاست خارجی این کشور تعیین شده است، سیاست «چندبعدی هم زمان» را دنبال می کند؛ یعنی در هر منطقه -از جمله در منطقه حساس خاورمیانه- هم زمان با همه قدرت های منطقه ای همکاری دارد. روس ها در چارچوب این سیاست با همه کشورها درراستای منافع مشترک کار می کنند، اما با هیچ کشوری علیه کشور دیگر وارد عمل نمی شوند. روسیه اکنون توانسته قدرت تاثیرگذاری خود در تحولات بین المللی را به اثبات برساند. روس ها هم در شورای حکام و هم در شورای امینت بر سر پرونده هسته ای ایران با اروپا همصدا بودند و از این بابت امتیازهایی هم دریافت کردند. حالا نیز چنین می کنند. سوریه پلی است برای پیوند دوباره روسیه با دنیای غرب. اما در نهایت از نظر روس ها در توافق نهایی، پوتین در کنار ترامپ قرار خواهد گرفت. هدف آنها تشکیل دولت ائتلافی با حضور میانه روها و برگزاری انتخابات آزاد است.