«پنج صبح، وسط باران، رسیدم نیواورلینز. کمی همان جا تو ایستگاه اتوبوس نشستم اما قیافه ملت آن قدر حالم را بد کرد که چمدانم را برداشتم زدم بیرون و توی باران پیاده راه افتادم. نمی دانستم مسافرخانه ها کجا هستن، آنجایی که آدم های فقیر می روند. چمدان مقوایی زوار دررفته ای داشتم که زمانی رنگش سیاه بود، اما بعدترها رنگ روکشش رفته بود و مقوای زردش زده بود بیرون. من هم سعی کرده بودم این مشکل را با مالیدن واکس سیاه به آن قسمت های رنگ ورورفته حل کنم. همان طور که در باران راه می رفتم واکس چمدان حسابی مالید به شلوارم و چون حواسم نبود و چمدان را دست به دست می کردم، هر دو پاچه شلوارم سیاه شد.» این آغاز رمان