قطعا زلزله کرمانشاه از زلزله های معروف گذشته در ایران کم خسارت تر و با تلفات کمتر بود؛ اما حضور مردم، چهره های ورزشی، علمی و هنری، احزاب و تشکل های سیاسی در صحنه برای یاری آسیب دیدگان و اهدای کمک های نقدی و غیرنقدی چشمگیر و درخور ستایش بود. در این میان صحنه های بدیع و درخور توجهی شکل گرفت که زبان از تفسیر آن قاصر است. آیا وضع مالی مردم بهتر شده یا گذشت و فداکاری آنها و حس همکاری بین دولت-مردم در زمینه امدادرسانی در موضوع وقوع زلزله از گذشته بهتر شده است؟ قطعا جواب منفی است. آنچه جدیدا رخ داده، پیشرفت تکنولوژی در فناوری اطلاعات و ارتباطات و به تبع آن تشکیل شبکه های مجازی و گروه های اجتماعی است. از طرف دیگر انسان ها دوست دارند که دیده شوند و دیگران از کارهای آنان به ویژه در امور عام المنفعه مطلع شوند. به نظر می رسد یکی از المان های فلسفه ایجاد نظام های دموکراتیک همین نیاز افراد جامعه است. در زلزله کرمانشاه نیز شاهد پاسخ گروه های اجتماعی به این نیاز بودیم. در سایه وجود اینترنت و فعال شدن گروه های اجتماعی، بدون واسطه نیازهای زلزله زدگان در اختیارشان قرار گرفت و ملت با لمس آلام و سختی های هم وطنان با هدایت چهره های معتمد خود سریعا بسیج شده و امکانات موجود و حتی مورد نیازشان را کنار گذاشته و روانه منطقه کردند و باز از همین رهگذر شاهد بودند که کمک های آنان به مقصد می رسد. گروه های اجتماعی رفتار دولتیان را دقیقا زیر نظر دارند و اشتباهات چه سهوی و چه عمدی را علنی می کنند؛ بنابراین آنها وادار می شوند مراقب رفتار خود باشند. این مهم در نتیجه اطلاع رسانی فراگیر و عکس العمل نشان دادن به موقع ممکن است. اکنون مسئولان ذی ربط باید با استفاده از تجربیات گذشته با این دستاورد بشری به درستی برخورد کنند. روش حذف و پاک کردن صورت مسئله مانند گذشته دیگر جواب گو نخواهد بود؛ بلکه پذیرفتن واقعیت و «هدایت» آن بهترین کار ممکن است.