وقتی از کتاب و کتابخوانی سخن به میان می آید بعید است هرکسی که توان خواندن و نوشتن دارد به یاد مدرسه و به ویژه معلم کلاس اولش نیفتد، یعنی همانجا و همان کسی که آغازی بود برای آموختن مهارت خواندن و نوشتن. صدای بلند خانم یا آقای معلمی که الفبا را به ما آموختند تا آخر عمر در گوش مان طنین انداز است و هرگاه تصویری از کلاس و تخته سیاه می بینیم و هرگاه آهنگی با نوای مدرسه می شنویم روزهای آموختن خواندن و نوشتن برای مان تداعی می شود: روزهایی که تلخ و شیرینش هم برای همه نوستالوژیک است. لذت خواندن با مهر معلم و مادر و قصه های مادربزرگ در دل و جان و ذهن و روان هر کسی نهادینه شود، او را تا آخر عمر بیمه می کند و دیگر هیچ کس و هیچ چیزی نمی تواند بین او و کتاب، این یار مهربان جدایی بیندازد.