سومین فیلم جدی سینمای ایران، شاید تنها فیلم مهم تاریخ سینما باشد که نقطه «پایان» آن، یکی از مداخل مناسب برای ورود به جهان فیلم محسوب می شود؛ آنجا که لحظاتی پس از کلمه «پایان» در تیتراژ نهایی، با کلمه «ندارد» مواجه می شویم و غیرمستقیم با پرسشی که مانند دیگر بخش های فیلم- محصول «فاصله» ای زمانی میان دو نشانه بصری است. درگیرشدن با چنین پرسشی تمهید مناسبی ا ست برای بازگشتن به فضای فیلم، اما تنها مخاطبی تن به این کار می دهد که پیش تر با غرابت زبانی فیلم همسو شده باشد ورنه در فاصله زمانی رخ داده میان کلمات «پایان» و «ندارد» آنها که برای تمام شدن فیلم انتظار کشیده اند صحنه را ترک کرده اند. به بیان