وقتی افسران شاهنشاهی روی ایوان خانه نخست وزیر ایستادند و به رسم فاتحان، درشیپور پیروزی دمیدند و مارش ظفر را دسته جمعی زمزمه کردند از «م. امید» شاعر کاری برنمی آمد جز آنکه ظهور «زمستان» زودرس را خبربدهد! در زمین دلمرده و آسمان کوتاه قامت آن روزها، هواداران دولت ملی هر کدام سراغ سرنوشت ابری و سربی خود رفتند و سهم خود را از حصر و حبس و حذف و نفی بلد گرفتند. زمستان مردادی تهران برای هریک از یاران محمد مصدق، چیز علیحده ای تکه گرفته بود. همین زمستان، خاطر خسته استاد زنده یاد محمدحسن لطفی را به خیال انداخت تا از دامنه های برفگیر سیاست دل بکند و به جلگه های حاصلخیز