یکی از مظاهر تمدن جدید که بعد از استقرار دولت مدرن، انسان ها را از مهد الی لحد با خود درگیر کرده و اساس زندگی اجتماعی را تشکیل می دهد، صندوق های بازنشستگی و نظام تامین اجتماعی است. با محو جوامع قبیله ای و ظهور همبستگی اجتماعی و نظام های اقتصادی به هم پیوسته حدود حقوق و تعهدات اجتماعی به کلی تغییر کرد و تامین اجتماعی جای روش های سنتی خانوادگی برای روزهای مبادا و آتی را گرفت.

این تغییر پارادایم در یک بستر حقوقی بسیار مهم محقق شده که در ایران مورد غفلت قرار گرفته و همین غفلت مصائبی را در پی داشته و خواهد داشت. جالب این است که مکررا از وضعیت نامطلوب تامین اجتماعی و صندوق های بازنشستگی و بحرانی