با وجود تاکیدمون به نظم این هفته هم دیر رسید. نفس نفس می زد. لیوان آبشو گذاشت روی میز کنارش. چند ثانیه ای بهش خیره شد و بعد به من. با لبخندی که سعی در پنهان کردنش داشت، گفت: از سر خیابون تا اینجا بدوبدو اومدم. نمی دونم چرا دیر میشه. شاید می خواین بگین یه میلی به نیومدن در من هست؛ اما نیست. من واقعا می خوام بیام. دروغ نمی گم. واقعا دلم می خواد اوضاع این طوری نباشه ولی هیچی درست نمی شه. بی فایدس. من عوض نمی شم. این همه بی سروسامونی منو به جایی رسوند که یه عالمه قرص بخورم و بخوام خلاص شم ازین همه نکبت. یه دکترای الکی، یه شغل الکی، یه رابطه دروغ. من بعد 10 سال خیانت کردم. من یه دروغ گوی خیانت کارم. هیچ جوری نمی شه پاکش کرد.... دستاشو مشت کرد و فشار داد با کلافگی زمزمه کرد: چرا نمی ذاری اینجا سیگار بکشم؟