«روزگار قریب منظومه ی دل پذیر، جذاب، منسجم، پرکشش، و آرام و بی هیاهوی نوع دوستی ست که پزشک توانا و دریادلی در کانون آن، چون قلب، می تپد. آن تصویر آرمانی که در سینما و تلویزیون دنیا بار پزشک های خیالی کرده اند در منظومه ی روزگار قریب واقعا وجود داشته و کیانوش عیاری با ظرافت و وسواس و لطافت توانسته، بی سقوط در ورطه ی احساساتی گری، تراش دل خواه و سینمایی اش را روی الگوی زندگی، تلاش و مرگ پزشک فرزانه و عمیقا انسان دوست، دکتر محمد قریب فقید، پیاده کند. عیاری آشکارا به ژانرها و سبک کلاسیک علاقه مند و پای بند است، و با این حال با درآمیختن روایت کلاسیک و عناصری از نوواقع گرایی سینمای ایران، و با چنان