در قلب کوهساران بلند (خوانسار) آنجا که قرن هاست مهد پرورش علما و صلحای بسیار بوده است. حضرتش را

«حاج شیخ» می خواندند. شیخی که خم می ریای خود را سال ها قبل در دوران طلبگی شکسته و هیچ علقه ای به مظاهر فریبنده دنیا نداشت. محضرش، محضر علم بود و قرآن و حدیث و مجلس اهل بیت علیهم السلام. من خود شاهد بودم که شهردار خوانسار به سبب رفت و آمد مسئولان که به محضر حاج شیخ شرفیاب می شدند از وی کسب اجازه کرده تا کوچه متصل به منزل ایشان را آسفالت کنند و با مخالفت ایشان روبه رو شدند و فرمودند به شرطی این عمل مانعی ندارد که این اقدام در تمام سطح شهر صورت گیرد. وی در ساده زیستی زبانزد بود و با در اختیار داشتن منابع مالی فراوان که شرعا و بحق اجازه استفاده از آن را داشت هرگز از آن در راه امرار معاش خویش مصرف نکرد و اینها اوصافی است ناچیز از مرحوم حضرت آیت الله حاج شیخ غلامعلی حاج شریفی خوانساری که حقیر شاهد بر آن بودم. از جمله شاگردان ایشان حضرات آیات آقای حاج شیخ محمدرضا آدینه وند، آقای حاج سید هاشم غضنفری، آقای حاج سید مهدی ابن الرضا، آقای حاج شیخ حسین انصاریان، آقای حاج شیخ محسن قرائتی و آقای حاج شیخ غلامحسین محمدی گلپایگانی بوده اند.

در ارتحال این عالم ربانی اشعار بسیار سروده شده است. آنچه در پی می آید بخشی از اشعاری است که مولف «صوت الاحرار» در زمان حیات ایشان سروده و معظم له از آن بی اطلاع بودند. ابیاتی از آن چنین است:

عالمی فرخنده و نیکو خصال/ آیتی از آیات پاک ذوالجلال

همچون موسایی به طور اندر شده/ طالبان عشق را رهبر شده

همچو ماه است آسمان شهر را/ خستگان را می دهد نور صفا

اوز دنیا دل برید و داد زد/ تیشه اندر ریشه بیداد زد

هست بیتش در کنار جوی عشق/ می رسد از سجده گاهش بوی عشق...

آیت الله حاج شیخ غلامعلی هفتم آبان دیده از جهان فرو بست. روحش شاد و قرین رحمت الهی باد.