به او «نیما» و «خنیاگر» جنوب هم می گفتند. ابراهیم منصفی معروف و متخلص به «رامی» از نخستین شاعرانی بود که راه و رسم شعر نیمایی را در هرمزگان گسترش داد. او با اتکا به گویش محلی و رویکرد به موسیقی جهانی، راه بکر، زیبا و پرتوانی را در ترانه سرایی باز کرد و پس از رفتنش صدای خسته و شهودشاعرانه رامی به قطب شعر و موسیقی هرمزگان بدل شد و بسیاری راه او را پیمودند و بارها و بارها او را از نو خواندند و مرور کردند. زندگی پر رنج رامی و در نهایت مرگ ناگزیر و خودخواسته اش از او چهره ای ساخت اسطوره مانند برای جنوبی هایی که هنوز در خلوتشان از او می گویند. آثار منصفی از آغاز موج نو ادبیات در نشریاتی چون «خوشه» به سردبیری احمد شاملو، «آبنوس»، «تماشا»، مجله «موسیقی» و همچنین در گفت وگوهای سیروس طاهباز با شاعران نوپرداز جنوب در مجله «فردوسی» به چاپ رسیده است. می گویند هرمزگان را می توان در ترانه های ابراهیم منصفی لمس کرد. او نسل در نسل، جوانان و مخاطبان تازه ای را گرد آثارش جمع می کند و موسیقی اش به عنوان یکی از نادرترین نمونه های موسیقی مردمی، سرشار از مفاهیم انسانی، عشق، رنج و سرمستی است. 52 سال زندگی پر از سرگشتگی منصفی، اگرچه پر از تلخی و دشواری بود اما آنچه در موسیقی کشورمان به جا گذاشته، مثل هر هنرمند دیگری، قطعا تا سال های سال به یادگار خواهند ماند.