گونی چرک و بزرگی را که بر سه چرخه متعفنی سوار کرده بود، لب جوی پهن خیابان توحید کشید و بعد تمام مقواها و کارتن هایی را که در آن چپانده بود سرازیر کرد داخل جوی آب، و بعد هم شروع کرد به این طرف و آن طرف کردن مقواها. من که داخل ماشین نشسته بودم و گرمای بخاری داشت خفه ام می کرد، یکهو با دیدن آن صحنه ها به خودم لرزیدم. دیگر طاقت نداشتم، گمان کردم یکی از همین کودکان زباله گرد است که زباله های فلزی و شیشه ای اش را فروخته و حالا می خواهد با ریختن مقواها در جوی آب از شرشان خلاص شود! جلو رفتم و گفتم «پسر خوب الان شب هست و کسی متوجه کاری که می کنی نمی شود، اما به این فکر کردی با این کار فردا صبح این خیابون