اولین اثر حسین صفا دفتری است تحت عنوان «کنار پله ی تاریک و چند غزل برای زنم» که نشر دارینوش عهده دار نشرش بود. این دفتر اولین تجربه های صفا بعد از کلاسیک نویسی اش هست و می توان از آن به عنوان دریچه ورود او به زبان و فضای اکنونش نام برد.

چندی بعد صفا دفتر وصیت و صبحانه اش را برای انتشار به نشر نیماژ سپرد. این غزل ها ادامه فضا و ذهنیت غزل های کنار پله... بود و هنوز پوست اندازی کامل صورت نگرفته بود. خود صفا معتقد است: این کتاب شعر های دوره گذارش را دربر می گیرد.

این دوره، دوره دگردیسی زبان و جهانبینی صفاست. نشر نیماژ مجموعه ای را منتشر می کند تحت عنوان «من کم تحملم» که شعرهای زبان محاوره صفا را در بر گرفته است. این شعرها در سال های بین 82 تا 92 سروده شده اند.

صفا در سپیدنویسی هم تجربه هایی داشته است و چهارمین کتابش با عنوان «صدای راه پله می آید» هم فهرستی از سپیدسرایی های اوست. تجربه هایی متنوع که از ذهن جولانگر شاعرش خبر می دهد.

«نرگس» تجربه جدی تر حسین صفا در شعر سپید است. از اسم کتاب معلوم است با فضایی زنانه و به قول خود صفا مادرانه مواجهیم. بیان اندوه های شیرین و عمیق و هدفمند در زبانی درونی شده و بومی رهاورد این کتاب صفا است برای مخاطب.

«منجنیق»... حسین صفا در جایی در مصاحبه همین صفحه گفته است ادبیات پررویی می خواهد که می شود اسمش را گذاشت جرات یا ریسک کردن. منجنیق یک دفتر غزل است در ادامه سیر منطقی ذهن و زبان صفا و عجیب این که صفا این کتاب و «نرگس» را با هم منتشر کرد یعنی یک دفتر سپید و یک دفتر غزل و همین تهور صفا را نشان می دهد.