بر اساس قانون، تجویز داروهای خارج از فهرست داروهای رسمی ایران در نسخه های پزشکان ممنوع است. باید توجه داشت که این ممنوعیت شامل تجویز هر نوع داروی خارجی نمی شود، اما برای بررسی این که چرا اقبال عمومی به داروهای خارجی بیشتر است، باید ریشه های این مساله را در اقبال عموم مردم به دیگر محصولات خارجی جست وجو کرد.

لازم به یادآوری است که در مورد دیگر کالاها هم فرهنگ مصرف گرایی بیشتر ایرانیان پذیرش محصولات خارجی است. اما این نکته را که این نوع نگاه بعضا از سوی پزشکان هم وجود دارد، باید به باوری ربط داد که براساس آن برخی پزشکان کیفیت داروهای خارجی را بهتر می دانند.

شاید پزشکان اعتماد بیشتری از لحاظ کیفی به شرکت تولیدکننده اصلی داروها دارند. البته یکی از دلایل مهم تر آن این است که شرکت های خارجی تبلیغات و بازاریابی خیلی قوی تری در این حوزه ها دارند.

بازاریابی شرکت های موفق در مورد پزشکان با اطلاعات به روز و جامع همراه است و همین باعث می شود مشخصات محصولات آنها در ذهن پزشکان بماند و همواره این را درنظر داشته باشند که چنین دارویی با چنین کیفیتی وجود دارد، در صورتی که ممکن است ما همزمان همان دارو را با کیفیت خوب تولید داخل داشته باشیم.

تبلیغات دارویی که صورت می گیرد، می تواند از طریق برگزاری بازدیدهای علمی یا کنفرانس های متفاوت در این زمینه باشد؛ روش هایی که با آن اطلاعات علمی پزشکان درباره محصولات آن شرکت افزایش پیدا می کند و باعث می شود این داروها در نسخه هایی که تجویز می کنند بیشتر دیده شود. باید شرکت های داخلی هم از طریق آگاهی رسانی در مورد فرآورده های دارویی که وارد بازار می شود، پزشکان را ترغیب به تجویز این داروها کنند. خوشبختانه ما در صنعت تولید دارو در موقعیت مناسبی قرار داریم و این امکان وجود دارد که با افزایش کیفیت مداوم آن بتوانیم رقابت خوبی با داروهای خارجی داشته باشیم.

این رقابت در بعضی داروها به شکلی است که بین نمونه های داخلی و خارجی، اختلاف قیمت بسیاری هم وجود دارد و این می تواند پزشکان را ترغیب به تجویز نمونه های داخلی آن دارو کند.