پرسپولیس دیروز آخرین بازی نیم فصل اول لیگ برتر را برگزار کرد؛ دیداری که باید در چارچوب دیدارهای هفته هشتم و در روز 6 مهر برگزار می شد که به دلیل دیدارهای آسیایی پرسپولیس به تعویق افتاد. پرسپولیس بازی دیروز را هم برد تا با 7 امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم در صدر جدول تنهای تنها باشد. پرسپولیس برانکو آنقدر مقتدر بازی می کند که هیچ کس در شایستگی این تیم تردید ندارد.

هر تیمی مقابل سرخپوشان تهرانی شکست می خورد، آنها را لایق برد می داند. چرا چنین اتفاقی افتاد؟ برانکو با پرسپولیس بحران زده چه کرد که این تیم مدعی مقتدر قهرمانی شده و دست از سر صدر جدول برنمی دارد؟ حقیقت امر این است که برانکو همراه با خود برنامه، تاکتیک و روحیه به پرسپولیس آورد و همین سه عنصر قرمزهای تهرانی را تا این حد متمایز کرده است.

واقعیت تلخ فوتبال ما این است که لیگ ما آنقدر کیفیت پایینی دارد که اگر تیمی مانند پرسپولیس بخواهد کمی متفاوت ظاهر شود، فاصله ای بعید با دیگران پیدا می کند. این فاصله پرسپولیس با تیم های دیگر به ظاهر تعجب برانگیز است، اما حقیقت این است که هیچ نکته شگفت آوری در این ماجرا دیده نمی شود. لیگ ما پر از تیم های بدهکار است و همین طور چند مربی سنتی که آمدن مربیانی مانند برانکو به ضرر آنهاست.

اگر لیگ برتر چند مربی مانند برانکو داشته باشد، کیفیت لیگ ما به مراتب بهتر از این خواهد بود و رقابت تیم های جدول هم دیدنی تر خواهد شد. در آن صورت شاید این لیگ را بی کیفیت و غیرحرفه ای و ابتدایی نخوانیم.