می خواهم یادداشت را با یک خاطره آغاز کنم تا همه بدانند قبول مسئولیت درحوزه معلولان تا چه حد سنگین است، در یکی از دیدارها از مراکز توانبخشی، با دوست توانخواهی همصحبت شدم، جمله ای گفت که از روزی که رئیس فراکسیون معلولان شده ام هر روز با خودم تکرار می کنم: معلولیت مانند مرگ، امکان وقوع درهر لحظه از زندگی را دارد.

معلولیت امکان همیشه ممکنی برای همه ماست. در کشوری که سالانه 30 هزار کودک معلول به دنیا می آیند و چیزی قریب به یک و نیم میلیون معلول زندگی می کنند، باید اقدامات جدی تری برای برخورداری و رفاه معلولان صورت گیرد. به تناسب حضور این تعداد معلول در کشور سیاستگذاری های کلان رفاهی به انجام نرسیده است. قطار معلولان در کشور ما، بدون ریل و عمدتا با جنبش و پویش خود معلولان، حرکت کندی دارد، که باید همه دستگاه های ذیربط را در حرکت این قطار و ریل گذاری برای آن، سهیم کرد.