در جاده پیچ در پیچ «درح» به سمت «بیشه» از روستاهای محروم «علی هدیه» و «گلوباغ» می گذریم. زاغ ها روی شاخه های لخت چند درخت خشک جولان می دهند و اهالی یا در حال جا به جایی بشکه های نفت هستند یا چشم به جاده مات شان برده. پشت این روستاها و کوه های سنگی بلند، جاده ای است که به تازگی با نخاله و روکش نازکی از آسفالت پوشیده شده. جاده ای به عرض یک ماشین و نصفی که یک طرفش پر است از سنگریزه هایی که از کوه می ریزد و طرف دیگرش دره هایی عمیق و ترسناک. در انتهای جاده، بیشه- آخرین روستا در چند کیلومتری مرز ایران و افغانستان- جایی میان دو کوه بلند به رنگ خاک پیداست.