روزگاری برای به ثمر رسیدن یک نمایش مدت ها باید روی متن، طرح، ایده یا فرم اجرایی فکر می شد و تمام ظرافت ها مورد توجه قرار می گرفت تا نمایش بر صحنه متولد شود و مخاطب از دیدن تمام توان گروه تئاتری بنا به سلیقه خودش لذت ببرد. تئاتر محصول فکر و اندیشه بود و فرهنگ خودش را منتقل می کرد. همان روزها برای کارگردانان بزرگ و کوچک زمان و مکان مهیا می شد، هرچند اندک اما آثار نمایشی بی نگرانی از نیازهای مالی و در لوای حمایت دولت برای اجرا آماده می شدند. روزگاری که نشانه هایی از تفکر در نمایش ها قابل مشاهده بود و مخاطب با دیدن بسیاری از آثار حداقل ساعتی یا شاید دقیقه ای به فکر می رفت.

گذشت و گذشت... قرارداد نمایش ها تبدیل به نیمی گیشه و نیمی کمک هزینه دولتی شد. کم کم سروکله سالن های خصوصی و نیمه خصوصی پیدا شد تا شاید برای کمبود سالن در خیل عظیم گروه هایی که خواهان اجرای نمایش های شان بودند، مرهمی باشد اما حیف که این سالن ها با گذشت چند سال از تولد و قد کشیدن به هیولاهایی تبدیل شدند که تئاتر و تئاتری را می بلعد تا جیب خودش را پر کند. بعید نیست تا چند وقت دیگر این جمله را واضح تر از حالا بشنویم که «چقدر پول می دهید تا تئاتر اجرا کنید؟»

امروز تمام فکر، اندیشه و توان تئاتر روی پرداخت بهای سنگین سالن های خصوصی و هزینه تبلیغات و فروش متمرکز شده است. در چنین شرایطی طبیعی است برای فروش بیشتر پای ستاره های سینما که بویی از خاک صحنه در مشام ندارند به صحنه باز شود و از آن دردناک تر بازیکنان فوتبال و خوانندگان و... در چنین فضایی دیگر به ندرت می توان نمایشی ناب به صحنه دید: نمایشی که از جان هنرمند پیراهن پاره کرده بیرون آمده باشد. در صحنه ای که امروز آشفته بازاری بیش نیست.