یادداشتم چیز دیگری بود. یکی از همکارانم گفت: «خبر داری امروز روز جهانی چای است؟» روز جهانی چای؟ زودتر از آنکه حساب و کتاب کنم، ناخودآگاه، فیلم یاد هندوستان کرد، یادداشتم را کنار گذاشتم و ذوق زده شروع کردم به نوشتن درباره چای... همین که نوشتم چای، اسم شریف استاد محمدرضا اصلانی به ذهنم رسید. یکی از بازی های متداول روانشناسان این است که اسم هایی را می گویند و از شما می خواهند فکر نکرده، اولین چیزی را که به ذهن تان می رسد بیان کنید. ظاهرا از تحلیل این تداعی های فکرنشده، پی به رازهای پنهانی شما می برند. در وهله اول نسبت چای و اصلانی ناموجه است، می خواستم در این باریکه چند سطری در ستایش این نوشیدنی بی نظیر بنویسم، اما ضمیر ناخودآگاهم، به یادم آورد که استاد اصلانی از چای بدش می آید و فراگیر شدن آن را به دست های پنهان استعمار انگلیس ربط می دهد.