پژوهش در تئاتر ایران مدام آب می رود اما معلوم نیست این لباس، یعنی قبای تئاترمان درست و حسابی نیست ودرش کم گذاشته اند، یا آب و صابون مان، یعنی علم مان که قرار است چرک های لباسمان را بشوید، تئا تر و تازه و شسته،رفته باشد فرمول هایش درست در هم ترکیب نشده اند که امروز می شود بر قناسی لباس بر تن تئاتر کشور گریه کرد.

حاصل این است که پژوهش و پژوهشگر تبدیل شده به اقلیت کوچکی در جامعه تئاتر دانشگاهی کشور، که صدایی هم ازشان در نمی آید. بهتر بگویم صدایشان به جایی نمی رسد اما بحث ما تکرار زاری نیست. مساله این است که حالا چطور می توان از اقلیت نوشت، آن را به عنوان یک مفهوم در جای جای حیات تئاتری مان