در هوای گرگ و میش دم غروب، انتها یا شایدم ابتدای کوچه «پشت مشهدی» نبش خیابان هفت تیر پیرمردی ایستاده است. از سرما دستانش را به هم گره می کند. مترش به گردنش است و از دور هم خیاط بودنش قابل تشخیص است. اگر متر هم نبود انگار روی پیشانی اش نوشته بودند خیاط. هر از چندگاهی به رهگذران نگاهی می انداخت و دوباره با چرخش سر به بساط کوچکش چشم می دوخت. همین که چشمم به متر دور گردنش افتاد دلم هوای سایز کردن و سایز گرفتن برای لباس دوختن کرد. از آن مدل ها که سیخ می ایستی تا از گردن تا آستینت را وجب کنند. بساطش را با یک نظر جستم تا شاید چیزی برای خرید پیدا کنم. پیرمرد، هفت، هشت دست شلوار مردانه داشت آن هم سایز