حدود چهل واندی سال حضور در عرصه تدریس و داوری کتاب های کودکان و نوجوانان که دست کم 30 سال آن کار بدون وقفه بوده است، این جسارت را به من می دهد که بر پایه تجربه هایم بگویم که شعر برای نوجوانان در ایران همواره در برزخ دست وپا زده است. گاه شعر کودک بوده است، با مضامین اندکی پیچیده تر یا در قالبی فنی تر ولی سرشار از بایدها و نبایدها یا خوش بینی های کودکانه و گاه عبوس و تلخ، با نگاهی کاملا بزرگ سالانه به دنیا و مسائل آن به بهانه جدی گرفتن نوجوانان. درواقع آنچه همواره غایب بوده دل مشغولی ها، آرمان ها، آرزوها، عواطف و احساس های واقعی دوره نوجوانی بوده است. برای شناخت دوره نوجوانی نیازی به مراجعه به