سخنرانی آقای رییس جمهور حکایت از دو اتفاق شیرین در کشور داشت. یکی اینکه جامعه مجازی فرصت پرسشگری نسبت به دولت را برای جامعه ایرانی فراهم کرده است. ممکن است ادبیات تند یا کند باشد اما اینکه بودجه کشور نمی تواند پشت درهای بسته تصویب شود و مردم از آن مطلع نباشند، نشانه بسیار خوبی است. مردم در ایجاد فضای پرسشگری و نقد نسبت به بودجه سالانه کشور سهیم بودند و این توجه جامعه به سرنوشت خود را نشان می دهد. اینکه هر کسی بتواند با هر ادبیاتی نظرش را بگوید، یک گام بزرگ و مهم است. نکته شیرین دیگر این است که آقای روحانی و دولتمردان نیز صدای فضای مجازی را می شنوند. اینکه فضای مجازی دیدگاه هایی را ارایه کند گاهی خیلی جدی تلقی نمی شد و حتی شنیده نمی شد اما پاسخ آقای روحانی به این نقدها نشان می دهد که این حرف ها امروز شنیده می شوند.

رییس جمهور با صدای بلند می گوید صدای مردم را شنیده ایم. این امر نشان می دهد که صدای مردم بسیار رسا بوده و عکس العمل روحانی مطابق با جامعه مدنی و در پاسخ به آنها بوده است. تعامل دولت و جامعه مدنی می تواند بسیار برای کشور مفید و موثر باشد. دوران انتخابات هم آقای رییس جمهور با همین ادبیات حرف می زد. دلنگرانی اصلی ای که جامعه مدنی داشت این بود که رییس جمهور بنا به ملاحظات مختلف نسبت به گذشته تفاوت کرده باشد. البته مهم است که این ادبیات در عمق عملکرد آقای روحانی هم نفوذ کند. نسبت به عملکرد آقای رییس جمهور در انتخاب وزرا و در مورد بودجه گله گذاری هایی بود. دلنگرانی های جامعه مبنی بر تفاوت آقای روحانی هشتگ ما پشیمانیم را به وجود آورد. این عنوان اگر چه رادیکال بود اما روح این هشتگ این پیام را می رساند که نباید روحانی زمان انتخابات را گم کنیم.