بیش از چهار دهه از پیروزی انقلاب می گذرد و هر یک از جریانات سیاسی با گرایشات مختلف در درون خودشان در مقاطعی مسوولیت اداره کشور را به عهده داشته اند. اگرچه با توجه به ساختار قدرت در کشور ما بخشی از نهادها خصوصا نهادهای انتصابی عمدتا در سه دهه گذشته بدون تغییر در اختیار یک جریان سیاسی خاص بوده اند اما گرایش های مختلف سیاسی در زمینه اداره کشور دارای کارنامه ای هستند. چالش جدی جریان های سیاسی و فراتر از آن جمهوری اسلامی چالش کارآمدی نظام سیاسی دین محور است. علاوه بر فضای عمومی جامعه، سیاستمداران نیز درک کرده اند که اگر این تجربه شکست خورد امکان بروز و ظهور حکومتی بر مبنای ارزش های دینی تا سال های سال وجود نخواهد داشت. بنابراین همه به دنبال این هستند که ثابت کنند یک حکومت دین محور جدا از اینکه این نگرش آن حکومت اسلامی است یا جمهوری اسلامی: می تواند موفق باشد. این مهم ترین مساله ای است که اکنون جناح های سیاسی را به گفت وگوی فی مابین واداشته و باعث شده که از گفت وگو صحبت کنند. مساله دیگری که باید به آن افزود، شرایط خاص سیاسی و منطقه ای است. متاسفانه مسائل و مشکلاتی وجود دارد و شرایط مناسبی را در منطقه نمی بینیم. تشنج در منطقه خاورمیانه به ضرر جمهوری اسلامی و تهدیدی علیه ما است. نکته قابل توجه دیگر این است که گفت وگوهای ملی احتمالی باید حول چه محوری انجام شود. بدون شک اگر قرار باشد که گفت وگویی صورت گیرد باید از حالت کلیشه ای فاصله بگیریم. صحبت کردن از مسائل فرعی و تکراری ثمری ندارد. اگر قرار است افراد به نوعی مفاهمه برسند این تفاهم باید حول محور مفاهیم کلیدی نظام جمهوری اسلامی باشد. در واقع افراد باید قرائت های خود در مورد مسائل کلی همچون قانون اساسی، ولایت فقیه، میزان اثرگذاری نهادهای انتصابی، نقش نظامیان در عرصه حکومت و قدرت و... را بیان کنند و در مورد آن به جمع بندی برسند. بحث در سطح قوه مجریه و مقننه و بحث های کلیشه ای نه تنها مساله ای را حل نمی کند، یک فرصت دیگر را از جریان های سیاسی می گیرد.