یکی از مهم ترین رموز موفقیت ما در انقلاب اسلامی، جنگ تحمیلی و عبور از سایر گردنه های سخت انقلاب تاکید بر تقویت وحدت و انسجام بوده است. امام (ره) جمله معروفی دارند مبنی براینکه وحدت رمز پیروزی است. به نظر من این گزاره امام که بارها مورد تاکید رهبری نیز قرار گرفته است، مفهومی نیست که محدود به یک زمان و مکان خاص شود. متاسفانه بعد از حوادث ناگوار سال 88 انسجام قبلی بین نیروهای انقلاب تا حد زیادی لطمه دید. هرچند در شرایط فعلی نسبت به هشت سال قبل ترمیم هایی صورت گرفته ولی به نظر من همچنان آثار و تبعات زیانبار شکاف پیش آمده پس از حوادث آن انتخابات در سپهر سیاسی ایران ایفای نقش می کند. در مقاطعی این آسیب رسانی تبلور پررنگ تری پیدا و در مقاطعی فروکش می کند.

امروز کشور در شرایطی است که از جهات مختلف با تهدیدهای قابل توجهی در حوزه امنیت و وحدت ملی آسیب پذیر است: برای نخستین بار اتحاد نانوشته ای بین ارتجاع عرب و صهیونیست ها از گفتمان پنهان به ادبیاتی آشکار در عرصه روابط منطقه ای و جهانی تبدیل شده است. جمهوری اسلامی ایران بعضا به صراحت از ناحیه این دو جریان مخرب مورد تهدید قرار می گیرد. در امریکا نیز رژیمی بر سر کار است که مواضع رییس جمهور آن علیه جمهوری اسلامی ایران است. تحریم ها و محدویت های جدید وضع و همچنان با زبان تهدید با ایران صحبت می کند.

در داخل کشور نیز در حوزه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با آسیب های قابل توجهی مواجه هستیم. مجموعه این آسیب پذیری های داخلی و خارجی ایجاب می کند که در راستای تقویت قدرت ملی حرکت کنیم. یکی از مهم ترین پروژه هایی که می تواند آغاز این حرکت باشد دعوت دلسوزان هر دو جناح کشور به اتحاد، انسجام و برابری است که به نظر من پروژه بسیار سودمندی است.

از گفت وگوی ملی صحبت می کنم زیرا به نظر من در کشور نزاع آشکاری که امنیت ملی را مخدوش کند، نداریم. اختلاف نظرات بین نخبگان کشور وجود دارد و اگر در سطوحی همچون مجلس گفت وگو شود، حل شدنی است. جریانات سیاسی و احزاب می توانند مسیر گفت وگو را ادامه داده و تقویت کنند. از این طریق است که شاهد آثار مثبت گفت وگو در عرصه عمومی خواهیم بود.