در این روزهای پر هیاهوی موسیقی که از در و دیوار شهر کنسرت می ریزد، دور از سالن های بزرگ و پر جمعیت پایتخت و به دور از شانتاژ رسانه ای اتفاقات کم تعداد اما بسیار بزرگی رخ می دهند که متاسفانه یا شاید هم خوشبختانه، از دید عموم مردم جا می مانند. کنسرت هایی با مخاطبانی محدود که با اندیشه و تفکری ویژه برگزار می شوند. یکی از این کنسرت ها مجموعه اجراهای «بازی گوش» است که حالا دیگر قدمتش به 17 سال می رسد. این رویداد موسیقایی در این سال ها هنرمندان و موسیقیدانان ویژه ای را در ایران به خود دیده است. هنرمندانی که اکثرا با کمپانی معظم ECM همکاری کرده و می کنند و هر یک در شیوه موسیقایی خود صاحب سبک و اندیشه هستند. در «بازی گوش» اخیر بیورن مه یر نوازنده گیتار بیس ECM به همراه دو دیگر نوازنده کلارینت (کلاوس گزینگ) و درامز (ساموئل روهرر) برای سومین بار به ایران آمدند تا علاوه بر بداهه نوازی قطعاتی از آلبوم تازه مه یر را که در ایران منتشر شده، اجرا کنند. مضاف بر اجراهای «بازی گوش» چندی پیش فستیوال دیگری هم با عنوان Show Of Hands برای نوازندگان بداهه پرداز پیانو برگزار شد که هر کدام در شیوه نوازندگی خود صاحب نام و صاحب سبک هستند: کسانی مثل نیک برچ، استفانو باتالیا، کالین والون، بندیکت یانل و... که حضور همگی در این فستیوال به رویایی می مانست که برای نخستین بار در کشور ما محقق شده بود. وجود این اتفاقات هنری و کنسرت های موسیقایی که با حضور نوازندگان مطرح جهانی برگزار می شود نه تنها فرخنده و میمون است که می تواند با استمرار و البته فعالیت رسانه ای بیشتر، سطح سلیقه شنیداری دوستداران موسیقی در ایران را افزایش دهد. هر چند چنین کنسرت هایی مخاطبان ویژه خود را دارد اما نکته قابل توجه این است که در هیچ یک از این کنسرت ها آنانی که دم از موسیقی جهانی و در نوردیدن مرزها برای گفتمان هنری خود می زنند، به عنوان تماشاگر حضور نداشتند. پرسش اینجاست که همه شما چه گوش می دهید و تعریف تان از موسیقی جهانی چیست؟ حال آنکه در این کنسرت ها می شود مفهوم درست جهانی اندیشیدن را به بیان موسیقی درک کرد.