همین که نخستین جمله طنز را بنویسیم، حتی پیش از آنکه منتشرش کنیم، «خط قرمز» به سراغ مان می آید. یعنی پیش از آنکه فکر کنیم درباره چه چیزی می خواهیم بنویسیم، یادمان می آید که درباره چه چیزهایی نباید بنویسیم.

بعد آه می کشیم: آه آزادی! آه آزادی!

اما اگر بدانیم که حتی وقتی آزاد آزاد باشیم و هیچ کس کاری به کارمان نداشته باشد، باز هم در طنزنویسی، با محدوده های ممنوع روبه رو خواهیم شد، خیال مان راحت می شود که «خط قرمز» فقط در این مرز پرگهر و این زمانه بی های وهوی لال پرست، نیست. اصلا خط قرمز، دوست و همکار طنزنویس است و بدون همکاری او طنزنویسی خیلی سخت می شود.