از ابتدای دهه 60 از مرحوم آیت الله محی الدین حائری شیرازی، نماینده امام و امام جمعه سابق شیراز که او را فقیهی ذوفنون می نامم، خاطرات خوش بسیاری دارم که اکنون می نگارم و سخت آرزومندم به همت فرزندانش درباره این روحانی برجسته و بی ادعا که هیچ گاه ازخود نگفت و نمی گفت، کتابی نوشته شود. با مرحوم آیت الله حائری شیرازی در ابتدای دهه 60 از نزدیک آشناتر شدم؛ قبلا بحث های او را درباره ولایت فقیه با دانشجویان تحکیم وحدت که برایشان کلاس خصوصی در سفارت تسخیرشده آمریکا می گذاشت، خوانده و افکارش را پسندیده بودم. کسی از اهل علم، بعدها که رابطه من با آن مرحوم نزدیک و نزدیک تر شد، گفته بود حائری جمع بین شریعتی و مطهری کرده و از این جهت فلانی- من- به او رغبت دارد.