یوریک کریم مسیحی، متولد 1343 تهران است. این داستان نویس، نمایشنامه نویس، پژوهشگر عکس و هنرهای تجسمی، طراح گرافیک، منتقد ادب و هنر کتب های متعددی در زمینه های مختلف دارد. یوریک کریم مسیحی با انتشار مجموعه داستان طبقه همکف نشان داده که هم سمت و سوهای ادبیات داستانی مدرن را می شناسد و هم در این زمینه حرف هایی برای گفتن دارد. یوریک وجود ناآرامی است که ظاهرا به نفع هنر و ادبیات «ترک آرام و خواب» کرده و مدام درحال کار و تجربه های مختلف است. طبقه همکف حاوی داستان هایی است که نه تنها خواندنی اند بلکه در لایه های زیرین، پیشنهاداتی هم برای نوشتن در این عرصه باخود دارند. این تجربه اندوزی درحوزه ادبیات داستانی که با مجموعه داستان«رویا، خاطره، شادی و دیگران» ادامه پیدا کرد، نشان داد که جهش یوریک در شناخت داستان اتفاقی نیست بلکه ریشه در مطالعات عمیق و درک و دریافت های زیر و بم های روایتگری ایران دارد. یوریک ذاتا «قصه گو» ست و این قصه گویی هم در ذات قصه پردازی اش نمود دارد و هم در دل عکس هایش جا خوش کرده. مجموعه داستان«بزرگراه بزرگ» یکی دیگر از کارهای خوب در داستان نویسی است. کاری که اگر بخواهیم زمانی یک حرف درست و حسابی درباره داستان نویسی بزنیم، نمی توانیم حضورش را نادیده بگیریم. توجه به عناصر شهرنشینی و پرداختن به وجوه مختلف این پدیده مدرن درجهان امروز یکی از دغدغه های این نویسنده و عکاس است. نگاهی کاشفانه که مخاطب را هم در داستان و هم در عکس به نوعی تامل فلسفی وامی دارد. کتاب»جاده، چهار مکالمه» هم به نوع خود یکی از کارهایی است که اگرچه آن گونه که باید و شاید دیده نشد اما خواندنش را در هر زمان و هر موقعیت پیشنهاد می کنیم. اگر بنا داریم هرچه بیشتر با جهان هنری یوریک کریم مسیحی آشنا شویم حتما باید در لابه لای کتاب «درجهت عکس: 39عکس، 39 گفتار» گردشی داشته باشیم. یوریک در این کتاب به زبان عکس قصه می گوید و در قالب کلمه تصویرهایی ناب ارایه می دهد و این رویکرد تازه کشف شده اش را در کتاب«کوپه اختصاصی» هم شاهدیم. کتاب «اول شخص مفرد: عکس به من چه می گوید، من به عکس چه می گویم/ 99 عکس، 99 قصه» یکی دیگر از کتاب هایی است که درکمال ایجاز راه و روش لذت بردن مخاطب از دیدن یک عکس را آموزش می دهد. پدیدآورنده در این کتاب موفق شده است تجربیات ناب خود از هنر عکاسی و همراه شدن با دیگر عکاسان در جهت شناخت هرچه بیشتر جهان پیرامون زندگی را به علاقه مندان منتقل کند. نوع نگاهی که بازهم ردپایش را می توان در کتابی مانند «صد میدان: صد قصه از میدان های صدگانه نارمک» هم یافت. دغدغه های سینمایی یوریک او را وا می دارد تا در میان دیگر فعالیت های شبانه روزی، سری هم به این هنر وسوسه انگیز بزند و کتاب ماندگاری چون «پشت صحنه سینمای ایران» را به کارنامه اش اضافه کند. پیشنهاد ما این است که کتاب «شب سپیده می زند بار دیگر» از این هنرمند را به کتابخانه شخصی تان اضافه کنید. این کتاب هم هنگامه ای است از تلفیق 55 عکس منحصر به فرد و همین مقدار گفتار پیرامون همان عکس ها. علاوه بر این از کتاب «عکس و دیدن عکس: عکس به ما چه می دهد، ما از عکس چه می گیریم» هم غافل نشوید. کتاب «نگاهم کن، خیالم کن!» هم دیگر کتابی است که وجوه مختلف دیدن یک عکس و همچنین درک هرچه عمیق تر از این هنر را به شکلی هنرمندانه را یادآوری می کند. نکته جالب توجهی که باید درمورد کارهای داستانی و عکاسی یوریک به آن اشاره کرد، نگاه ویژه و تیزبینانه او به حضور زنان در جامعه است. یوریک بدون شعارپردازی های متداول رسانه ای، پرداختن به حق و حقوق زنان را جار نمی زند و در پشت این دغدغه به دنبال کسب وجاهت یا دنبال کردن سیاستی نیست. نگاه او به زن، نوعی نگاه برخاسته از ذهنیتی حساس است که سعی می کند این حس شریف را ماندگار کند و در اذهان جامعه به ثبت برساند. دیدن عکس های یوریک و خواندن داستان هایش به گونه ای است که با یک بار دیدن یا یک بار خوانده شدن، ملکه ذهن می شوند و هر مخاطب دوست دارد یک بار دیگر در هر موقعیت، سری به آنها بزند و بازهم درلذت کشف و شهودهایش سهیم شود.