جالب است که بگویم وقوع زلزله در بخش های مختلف ساختمان ما واکنش های متعددی را به دنبال داشت. در حال نوشتن تازه ترین اپرایی که قصد روی صحنه بردن آن را دارم بودم که یک دفعه متوجه وقوع زلزله و لرزیدن قفسه های کتابخانه شدم. در کمترین زمانی که بتوان تصور کرد محله گیشا، محدوده ای که ساکن هستم مملو از مردم نگرانی شد که خانه هایشان را به قصد نجات خود ترک کرده اند. در آن شرایط من و همسرم که اصلا متوجه لرزش ساختمان نشده بود همچون دوران بمب باران جنگ تحمیلی به نقطه امنی از خانه رفتیم و آنجا منتظر ماندیم. به نظرم در چنین مواقعی ترک خانه چندان اصولی نیست چراکه هم باعث راهبندان خیابان ها و از سویی ایجاد مانع در امدادرسانی می شود و هم اینکه اصلا معلوم نیست باید چند ساعت در خیابان ماند تا خیالمان راحت شود! اگر مردم از آموزش های لازم برخوردار باشند می دانند که در آن فرصت کوتاه به جای اسیر شدن در راه پله های ساختمان بهتر است به بخش هایی از خانه که سقف کم عرض تر دارد یا زیر میز و جاهایی از این دست بروند. البته امیدوارم هیچگاه در هیچ کجای کشور شاهد وقوع زلزله قوی نباشیم چراکه زلزله های مخرب آنقدر سریع رخ می دهند که حتی فرصت خروج از منزل را هم نخواهیم داشت. یکی از مهم ترین خطراتی که در چنین مواقعی جان مردم را تهدید می کند انفجار ناشی از ترکیدن لوله های گاز و از سویی برق گرفتگی های احتمالی است.

ای کاش مسئولان به جای آنکه در زمان بروز بلایای طبیعی یکسره قوت قلب های شعار گونه بدهند بیایند بگویند که چه برنامه ریزی خاصی برای مواجه شدن با این قبیل اتفاقات کرده اند. از فعالان رسانه ای و مسئولان درخواست می کنم به مردم آموزش های لازم را بدهند تا همچون چهارشنبه شب دیگر با کوچه های مملو از مردم هراسان، ماشین های روشن و معابر قفل از ترافیک روبه رو نشویم. اگر خدایی ناکرده زلزله مخربی رخ بدهد با خیابان های اینچنینی نمی شود مصدومان را نجات داد.