زن ها یک به یک روی صحنه نمایش، رژه می روند. هرکس نامش را بر زبان می آورد و بعد اضافه می کند که یک کارتن خواب است. از همان ابتدا خیلی از تماشاگران اشک بر چشم می آورند. سوال های کارگردان در میانه نمایش فضا را برای تماشاگران مستندتر می کند؛ مستند و عاطفی. نمایش «شلتر» درباره زنان کارتن خواب است و صحنه هایی که هر روز می بینیم و از کنارشان رد می شویم. چهره ها، حرف ها، دردها... گاهی از کنارشان می گذریم اما اینجا نمی توان از آنها براحتی گذشت. مجبوری با دقت بیشتری نگاه کنی و بیندیشی. نگاه کردن نه دیدن با چشم دل. می گویند ژانر جدیدی است در هنر نمایش؛ «تئاتر مستند.»