هنوز ایران داغدار است. برای بیستونی که رعشه به جانش افتاده، برای کوه هایی که هر روز غروب پژواک مویه مادران کرد در میان شان می پیچد، برای سرپل ذهابی که دست هایی مهربان پل بسته اند تا سرپا بماند، برای قصر شیرینی که به ویرانه ای تلخ می ماند و برای مردمی که تقویم عمرشان از بیست و یکم آبان ماه 1396 به بعد ورق نخورده است.ایران داغدار امید بر باد رفته مردمان کرمانشاه است و تا این امید در دیار غیور مردان و شیر زنان زنده نشود آرام نخواهد گرفت. از این رو است که هر کسی در هر کجای این سرزمین و با هر اندازه توانی که داشته، قدم پیش نهاده تا کودکان، زنان و مردان کرمانشاه را به زندگی امیدوار سازد.