چند بهار و زمستان از فصل تاریک فوتبال ما گذشته است. نه قصد شعار دادن داریم و نه فضای موجود را کاملا منزه، سپید و موفق می دانیم. اما شنیدیم، بررسی کردیم و دیدیم با چند تدبیر ساده کار به جایی رسید که شکوفه های امید، تغییر و پیروزی بارور شوند و یوزهای ایرانی چند گام برای رسیدن به سقف آرزوهای شان نزدیک تر شوند. دیگر کمتر خبط تاکتیکی می بینیم، روند اشتباهات اجرایی کاهشی شده و مسیر حرکتی این مجموعه دیگر به ترکستان ختم نمی شود.

کافی است فعل را کمی به گذشته برگردانیم. تا همین چند سال قبل، حضور تیم ملی در مقدماتی جام جهانی و چگونگی تقابل با استرالیا و ژاپن و کره جنوبی برای مان کابوس بود و زخم های تاکتیکی تیم های باشگاهی و عملکردهای نه چندان قابل قبول نمایندگان فوتبال کشور در آوردگاهی خارجی یک معضل اساسی به شمار می رفت. به حال برمی گردیم: کارنامه ها را کنار هم بچینید و بی حب و بغض نتایج را بررسی کنید. امروز کمتر به چشم بادامی ها و کانگوروهای زرد فکر می کنیم و بیشتر به دنبال پنجه در پنجه شدن با غول های فوتبالی دنیا هستیم.

اینجاست که می شود فرق بین سره را از ناسره تمیز داد. اینجاست که می شود ویژگی های این خط و تفکر را نسبت به دیگر اندیشه ها برجسته تر کرد.

نه کورکورانه عاشق چشم آبی ها شده ایم و نه داشته های داخلی را نادیده می گیریم. اما به تجربه، تخصص و تعهدی که توسط برخی از مربیان وارداتی به شریان های فوتبال کشورمان تزریق شده، ایمان آورده ایم. امروز نخبگان مستطیل سبز در این گیتی گرد، بدبینی های تلنبار شده از قبل را کنار گذاشته اند و دیگر ظرفیت های فوتبالفارسی را با سیستم های منسوخ و تاریخ گذشته ترجمه نمی کنند.

امروز فوتبال این مملکت را با ملاک هایی چون نفوذ ناپذیری تیم کی روش، بازی چشم نواز تیم برانکو و دستپخت برآمده از تفکرات منطقی شفر می سنجند، می بینند و تحسین می کنند.

فوتبال ما در حال حاضر به یک بزنگاه تاریخی رسیده. موفقیت فوتبال کشورمان در عرصه داخلی و خارجی به بهره مندی از علم روز دنیا گره خورده. بی شک حضور و به کارگیری مربیانی در تراز کی روش، برانکو و شفر، بازی دو سر بردی است که نفعش را جوانان و فوتبال دوستان این آب و خاک می برند.