شهید علی کریمی پاشاکی فرزند محمدعلی در خانواده ای روستایی، ضعیف ولی متدین دیده به جهان گشود.

علی از کلاس دوم ابتدایی، عصرها نزد واعظ محله می رفت و در زمینه مسائل دینی و فقهی کسب فیض می کرد. نماز را همیشه به جماعت می خواند و زودتر از همه در مسجد حاضر می شد. موذن و مکبر نیز بود. بزرگتر که شد، فعالیت های سیاسی، ایدئولوژی او بسیار گسترده تر شد. 2 بار از دست منافقین و کمونیست ها مورد ضرب و شتم قرار گرفت و بستری شد.

او می خواست به دبیرستان برود، که عشق به جبهه باعث شد سنگر مدرسه را رها نموده، به بسیج پاشاکی بپیوندد. بعد از آن به پایگاه بازکیاگوراب پیوست و داوطلب اعزام به جبهه شد. مدتی در چالوس دوره نظامی دید و پس از آن به تهران و سپس به اهواز و سوسنگرد و بستان رفت و رشادتهای زیادی از خود نشان داد.

خستگی ناپذیر بود و از دشمن هراسی به دل راه نمی داد. سرانجام این سرو جوان، حامی مستضعفان، در 10 دی ماه سال 60 در منطقه بستان براثر اصابت ترکش خمپاره دشمن به سر، دعوت حق را لبیک گفت.

قسمتی از مناجات نامه شهید علی کریمی: بارالها از تو می خواهم انقلاب ما را به قیام حضرت مهدی(عج) متصل بگردانی؛ خدایا از تو می خواهم مستضعفین جهان را بر مستکبرین پیروز گردانی؛ خداوندا می دانم که تو وضعیت هیچ ملتی را تغییر نمی دهی، مگر این که خودمان اراده کنیم، پس ما نیز با عزمی راسخ و استوار راه حضرت علی(ع) و صراط مستقیم را انتخاب می نماییم. بارالها مرگم را در راه خودت قرار بده. دشمن شیطان وار در حال ایجاد تفرقه میان مسلمین است. خدایا افسوس که یک جان بیشتر ندارم تا در راه برپایی عدالت و حق هدیه نمایم. خداوندا هر چه در زندگی از تو خواسته بودم، به من عطا فرمودی؛ پس شهادت در راه خودت را از من دریغ ننمای. بارالها به پدر و مادرم صبر عطا کن تا آنان نیز از اجر معنوی برخوردار شوند.