مهم ترین ویژگی کافکا «نویسندگی» اوست؛یعنی می دانست چه می نویسد و فقط خود را محدود به زمان نمی کرد بلکه راجع به انسان و زندگی می نوشت که این بزرگترین خصیصه او بود. آثار او در فضای امروز همچنان ما به ازا دارند و شامل مرور زمان نشده اند، زیرا او بشر و مصائب او را برای نوشتن انتخاب می کند. ما در محیطی زیست می کنیم که مشمول مرور زمان خواهد شد اما کافکا بشر را انتخاب می کند و بشر به طور کلی نامیرا است؛ بنابراین داستان های او همچنان در فضای امروز ما به ازا داشته و مشمول مرور زمان نمی شود. وقتی گفته می شود او به مشکلات بشری می پرداخت یعنی از دردها، مشکلات، عشق و... می نوشت. ما همیشه برای توصیف فضا و محیط را توصیف می کنیم به عنوان مثال بشر را در تهران توصیف می کنیم کافکا اما بشر را به جاهای مختلفی که می خواست، می برد. اگر داستان های او را بخوانید متوجه خواهید شد که بی زمان و مکان است و اسم از جایی نمی برد. داستان قصر را که می خوانیم نمی دانیم در کجا است، یا هنگامی که محاکمه را می نویسد نمی دانیم در کجا اتفاق افتاده و فقط می دانیم بلاهایی که سر «کا» می آید چیست. کافکا همچنین بر خلاف تصوری که از او داریم انسان شوخ و شنگی بوده است، به یاد دارم وقتی که با یکی از بیوگرافیست های معتبر در آلمان صحبت می کردم او می گفت کافکا اصلا شخصیت عبوسی نبود بلکه شوخ و شنگی داشت البته نه به معنی عیاشی. بنابراین او خوشی های زندگی خود را داشته و عبوس و افسرده نبوده است. آثار کافکا از انواع و اقسام زبان ها ترجمه شده است، از انگلیسی، فرانسوی، سواحیلی و ژاپنی تا چینی و آلمانی.