کم نیستند کودکانی که هنگام صحبت کردن در جمع، چنان دچار تغییر رنگ چهره و هیجان می شوند که از بیان خواسته خود منصرف می شوند. این اضطراب و استرس کنترل نشده یا همان خجالتی بودن نه تنها آنها را از انجام مسئولیت های اجتماعی خود باز می دارد بلکه زمینه آسیب های روحی و حتی هراس از اجتماع را هم فراهم می کند. حمیلا بخشی در گفت و گو با «ایران» می گوید: کم رویی نوعی اختلال رفتاری است که معمولا از دوران کودکی آغاز می شود و با رشد کودک و اجتماعی شدن او به احساسی قابل کنترل تبدیل می شود، اما اگر کودک نتواند با این احساس کنار بیاید بتدریج دچار اضطراب غیرقابل کنترل خواهد شد. به طوری که دل آشوبه و استرس حتی در ساده ترین مناسبات اجتماعی نیز او را آزار خواهد داد. این حالت که از آن به ترس از اجتماع یا هراس اجتماعی یاد می شود تنها با رفتار صحیح خانواده در همان دوران کودکی قابل اصلاح است. این روانشناس توصیه می کند: استرس امری عادی است پس به کودک خود برچسب کم رویی یا ترسویی نزنید. از او توقع بیش از حد نداشته باشید و مسئولیت هایی به او واگذار کنید که توانایی انجام آنها را دارد. او را تشویق کنید که در مقابل دیگران صحبت کند و مسئولیت های خود را بدرستی انجام دهد تا بتواند با کم رویی و اضطراب خود کنار بیاید و آن را کنترل کند.