وقتی سیدمهدی رحمتی در سه بازی آخر مقدماتی جام جهانی 2014 که اتفاقا حساس ترین بازی های مقدماتی هم بود در نامه ای، جدایی موقت از پیراهن تیم ملی را اعلام کرد، کمتر کسی باور می کرد که علیرضا حقیقی، دروازه بان شماره یک تیم ملی در جام جهانی شود. با آن قرعه و حریفی مثل آرژانتین، انتخاب حقیقی همه را ترساند. البته شماره2 ما هم چندان مطمئن نبود.

دانیل داوری، دروازه بانی نبود که بعد از رحمتی بشود به او دل بست. با حقیقی جام جهانی را شروع کردیم و به پایان رساندیم؛ اما آن فاجعه ای که فکر می کردیم اتفاق نیفتاد. تیم ملی سازمان دفاعی مناسبی داشت و کار به رفلکس های مداوم حقیقی نکشید، گرچه او هم خود را تا سطح دروازه بان شماره یک بالا کشید و عملکرد نامناسب و پرانتقادی نداشت. حالا بعد از آن که کی روش در این فوتبال چهار سال باتجربه تر شد، چند دروازه بان خوب و جوان داریم. علیرضا بیرانوند که همه از او به عنوان دروازه بان شماره یک نام می برند، مطمئن کار می کند و رکورد کلین شیت متوالی لیگ برتر را به نام خود ثبت کرد، رشید مظاهری در ترکیب ذوب آهن می درخشد و یکی از عوامل موفقیت این روزهای ذوب به شمار می رود. اما گلری که می تواند همان سورپرایز کی روش برای جام جهانی آینده باشد، سیدحسین حسینی است. دروازه بانی که خیلی زود رکورد کلین شیت بیرانوند را در لیگ برتر شکست و حتی به رکورد کلی فوتبال ایران هم رحم نکرد. این دروازه بان جوان می تواند خیلی بهتر شود، اگر به او اعتماد کنیم.