9 ساله بودم، سوم دبستان در مدرسه مان دختری بود که با همه ما فرق داشت؛ بازی هایش، حرف هایش، خنده هایش، به طور کل با ما فرق داشت. ما موهایمان را خرگوشی می بستیم و جامدادی های پارچه ای مان را گلدوزی می کردیم. فاطمه اما، همیشه موهایش تیفوسی بود! و تنها هنرش نقش زدن اسب های سیاهی بود که روی تک تک دفترهایش خودنمایی می کرد! سرسره حیاط مدرسه را برعکس بالا می رفت. خاله بازی را نمی دانست. علاقه ای نشان نمی داد، نه به بازی های ما، نه به رنگ صورتی کیف و کفشمان. ما هم که این همه تفاوت آزارمان می داد، تا می توانستیم از او و دنیایش فاصله می گرفتیم، آن قدر دور می شدیم که از نشستن در کلاس درس روی یک نیمکت با