در روز سوم جشنواره سی وششم تئاتر فجر، نمونه های متناقضی را پیش رو داشتیم؛ اینکه برخی از آثار ایرانی با آنکه حرفه ای هستند، اما با توجه به رویکرد تجاری چندان درخور یک متن شناخته جهانی نیستند و بیانگر اعتبار جشنواره 36ساله نخواهند بود. همچنین رفتن ایرانی ها به خارج نمی تواند همیشه هم بیانگر امری توسعه یافته باشد، چنانچه در ایران خودمان نیز توانمندی های بسیاری هست. هم اینکه شهرستان ها توش وتوان لازم را برای آن همه انگیزه حضور در تئاتر را ندارند و باید برای آن برنامه ریزی و سیاست گذاری شود و همچنین هزینه شود که در این سرمایه گذاری ها رشد فرهنگی در کلیت ایران اتفاق بیفتد، چنانچه شهر مشهد نمونه ای از این قطب سازی در ایران است.