با این حال تصور من این است که تمایل روزنامه ها به درج خبرهای بد و ناامیدکننده بسیار بیشتر از درج خبرهای خوشحال کننده و امیدوارکننده است. اصولا برای بسیاری از دست اندرکاران رسانه، خبر مثلا کشته شدن کمتر از صد نفر نوعی کسر شان محسوب می شود و اصولا از دید آنها هیچ خبرخوبی درجهان اتفاق نمی افتد. شما در کدام رسانه دیده اید که مثلا از زاویه دید مثبت به قضایا نگاه کند و در حجم انبوه خبرهای منزجرکننده، چند خبر هم از زیبایی های جهان ارسال کند؟

درباره فاصله روزافزون و رویگردانی مخاطب از حوزه رسانه، خصوصا روزنامه ها، باید از همین نقطه آغاز کرد که بپذیریم قحطی خبر خوب نیامده، فقط باید کمی متفاوت تر به جهان بنگریم.

در امر مطبوعات آدم صاحب نظری نیستم اما واقعا نمی دانم این فاصله زیاد بین مخاطب ایرانی و رسانه ها، خصوصا رسانه های مکتوب چرا اینقدر زیاد شده است؟ البته می توانم بگویم که جناحی شدن روزنامه ها و نگاه صددرصد سیاسی، یکی از علت های این دورافتادگی هاست. از سوی دیگر ضربه مهلکی که بر پیکره روزنامه ها وارد شده این است که توان و ظرفیت بشر امروز از حجم متراکم خبرهای ریز و درشت لبریز شده.

نگاه سیاسی محض بر رسانه های ما و سعی در معطوف کردن نگاه مخاطب به خود حالا دیگر کاملا در مسیری معکوس سیر می کند: به این معنا که حقنه دیدگاه های سیاسی و غیرلازم در روند زندگی عامه مردم باعث شده تا تعریف شان از عدالت اجتماعی، تعریفی کاملا متضاد باشد.

رسالت رسانه این است که مجموعه ای باشد از طرح همه دیدگاه ها و سلایق و گرایش ها نه اینکه با طرح مسائل مشوش خواننده را گیج و گمراه کند. این را به خوبی می دانم که اعتمادی از سوی مخاطب به رسانه ها وجود ندارد که این مساله درمورد روزنامه ها بیشتر است. بنده خودم یادم نمی آید کی روزنامه خریده ام و کی احساس کرده ام بخشی ازخودم را باید درلابه لای صفحات یک روزنامه جست وجو کنم. بنده سال هاست که فقط و فقط ارتباطم با رسانه های مکتوب را در قالب نشریاتی تخصصی که برایم ارسال می شود حفظ کرده ام: آن هم نشریاتی که مثلا قصه یا مطلب دیگری از خودم را منتشر کرده اند.