از قدیم الایام تا همین چند سال پیش تمام خانواده ها حتی خانواده های سرمایه دار وقتی فرزندان شان پا به دوره نوجوانی می گذاشتند قبل از هر چیز به فکر انتخاب یک شغل یا هنر یا حرفه (یا هر نام دیگری که بنامیم) برای او می افتادند. حتی خیلی ها در کنار ادامه تحصیل به یک شغل و حرفه و کسب درآمد می پرداختند. ولی متاسفانه چند سالی است که این روش به فراموشی سپرده شده و شاید بهتر باشد بگوییم منسوخ شده است. یعنی نه تنها در نوجوانی از چنین اقداماتی خبری نیست، در جوانی هم خبری نیست. بعد از سربازی هم خبری نیست. بعد از دانشگاه هم خبری نیست. منظورم این نیست که صددرصد جوان ها این گونه اند. ولی واقعیت این است در بین درصد بالایی از آنها حرفه و کار، قابل اعتنا و قابل احترام و دارای ارزش نیست. یک دسته از آنها تازه در اواخر دوره جوانی یادشان می آید که برای ادامه زندگی نیاز به درآمد دارند و بلافاصله سراپای شان را یک نوع استرس و غم فرا می گیرد که از کدام راه و با کدام شغل و حرفه! ؟ یک دسته دیگر هم هستند که نازپرورده و متکی به جیب بابا و کیف مامان بار آمده اند! اینها هم که به کمتر از یک میز بزرگ یا یک فروشگاه و مغازه آن هم در حد اعلای پزدادن رضایت نمی دهند! مطلب قابل توجه و اسفبار و دردناک ماجرا اینجاست که کسی جرات پیشنهاد یک کار واقعی و به درد بخور به آنها را ندارد. چون در پاسخ یا می گویند کار مال تراکتور است. یا می گویند این هم شد کار. یا می گویند حالا فکرامو بکنم. و جواب های دیگری از این دست! مصیبت دیگر این است که آنهایی هم که با حمایت مالی بابا و مامان و با هزینه کردن چند ده یا چند صد میلیون تومان مغازه یا فروشگاهی باز می کنند بعد از مدتی متوجه می شوند عجب اشتباهی مرتکب شده اند! چرا! ؟ چون استقبال قابل توجهی نمی شود و مشتری چندانی مراجعه نمی کند. تازه یادشان می افتد که از هر نوع فروشگاهی که فکرش را بکنی حداقل ده برابر حد نیاز جامعه از آن فروشگاه هست! سخن را به درازا نکشانم. به هر حال چون امروزه بحث اشتغال یکی از داغ ترین و مطرح ترین مباحث اجتماعی است، خواستم از همه مسوولان محترمی که در این زمینه دستی در کار دارند تقاضا کنم که باید اول یک نوع فرهنگ سازی جهادگونه را آغاز کرده و بعد با خرد جمعی برنامه ریزی های برای سوق دادن نسل جوان به سمت شغل ها و حرف مورد نیاز جامعه اقدام کنند. والسلام.