دست نحیفی پشتم را می کوبد. برمی گردم و پیرزنی چرده و پاره پوش را در پشت سرم می یابم. از من می خواهد که در آن تاریکی شب همراهش شوم و به خانه اش روم. در کوچه هایی که سال هاست از ذهن شهر پاک شده است، به دنبال آن زن می روم. انگار واقعیت در انتهای این کوچه ها به خواب درد و گرسنگی رفته و همه چیز در حال حل شدن در سایه هاست؛ حتی بار و بندیل کیسه غذایی که بر دست دارم نیز سبک و بی مقدار شده است. به خانه ای می رسم؛ سایه خانه ای است. مثال افلاطونی غار هول؛ ارواح واره ای سرد و تهی. شبح خانه بی هیچ زندگی و نوری یا تحرکی مختصر، دهن کجی می کند. پیرزن درمی گشاید؛ تاریکی مطلق؛ صدای قدم هایت که در گودی فرو می شود. در آن عمق، پیرزن با آن کابوس ظلمات، سخن می گوید؛ چند خزش و جنبش؛ چند سرک کشیدن. اهالی خانه در گوشه و کنار، خود را در نشئگی و خماری مواد غرق کرده اند.