شاید بتوان مهم ترین مشکل انسان امروزی در کشوری با مختصات و مشخصات ایران را انبوه اطلاعات و ضروری ترین مهارت مورد نیازش را، مهارت تشخیص اطلاعات درست از غلط و به عبارتی انتخاب اطلاعات دانست.

در این وضعیت بغرنج، رسانه ها- اعم از دیداری، شنیداری، مکتوب و مجازی- با تهدیدهای بالقوه مواجهند و هم با فرصت های طلایی. تهدید بالقوه شان ناظر به از دست دادن سرمایه اجتماعی شان- یعنی خیل مخاطبان- و فرصت طلایی شان به معنی افزایش اعتماد و اقبال اجتماعی- به معنی افزایش مخاطب- است. در دوره «هر انسان، یک رسانه» و در زمانه «رسانه بازی» و «رسانه سازی» برخی ابزارهای رسانه ای- به طور مشخص شبکه های اجتماعی- خواسته