جشنواره فیلم فجر چند روزی است که آغاز شده و بهتر است اینگونه بگوییم که فیلم هایی که در نشست های خبری و حواشی اکران فیلم ها منتشر می شوند، از خود فیلم ها جلوترند و زمان پخش فیلم ها دقیقا مشخص نیست کف گرگی اول را چه کسی خورده و چه کسی زده است، اما وضعیت فیلم ها تا حدودی بهتر شده است، یعنی ظاهرا فیلمبردارها امسال بعد از اتمام فیلمبرداری کارشان به ارتوپدی و فیزیوتراپی نکشیده است، چون ما سال ها پس از «درباره الی» با فرمول پایان باز و دوربین به دست فیلم ساختیم و بنده چند بار در باشگاه بدنسازی فیلمبردارهای سینما را دیدم که با دوربین، اسکات و جلو بازو می زدند و کار به جایی رسیده بود که کارگردان به فیلمبردار می گفت: «داداش داری اشتباه میگیری!».

در مساله پایان باز هم خوشبختانه به یک اتفاق نظر رسیده ایم که حیف است فیلم ها فقط پایان شان باز باشد، در نتیجه اول و آخرشان را هم باز می گذاریم و حتی در تبلیغات و آنونس هم مساله باز بودن را لحاظ می کنیم به این صورت که در تبلیغ می گوییم: «شما را به تماشای...» و تبلیغ به پایان می رسد.

خوشبختانه در پوشش رسانه ای جشنواره هم همین کار را می کنیم؛ از آنجایی که مدیر یکی از شبکه های تلویزیونی گفته پوشش رسانه ای مراسم اختتامیه منوط به پوشش حضار است، احتمالا زمان اهدای سیمرغ تصاویر به این صورت به سمع و نظر بینندگان می رسد: «جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن...» و تبلیغ قابلمه پخش می شود و در پاسخ به اعتراض مخاطبین می گوییم:«خودتون حدس بزنید کی جایزه رو برده دیگه! عافیت طلبی هم حدی داره!».

خلاصه این خلاصه ای از جشنواره سی و ششم فجر بود، پایان یادداشت را هم باز می گذارم که خودتان تحلیل کرده و آخرش را حدس بزنید!