در فیلم «به وقت شام»آنچه پیش از هر چیز چشم می آید فیلمنامه قوی حاتمی کیاست. فیلم دارای ریتمی تند و کاملا نفس گیر است و مثل خیلی از فیلمهای دیگر کارگردان، پر از غافلگیری، حتی تا لحظات پایانی.باز شبیه ارتفاع پست، حاتمی کیا، قدرت کارگردانیش را، در حدی بالاتر از استانداردهای سینمای ایران به رخ بیننده می کشد. ساختن فیلمی پر کشش که بخش زیادی از آن در لوکیشن محدود و دست و پا گیر هواپیما می گذرد، قطعا کار راحتی نیست.مضمون و محتوا هم عالی است. نمایش و انعکاس: اوج مظلومیت ملت سوریه، ددمنشی و فجایع تکفیری ها، شدت دوری آنها از آموزه های اخلاقی و اسلامی، زمینه های سیاسی و منطقه ای بحران، دو رزمنده از دو نسل با علقه ها و تعارضهای عاطفی و...در فیلم به خوبی «در آمده». بازیگران، چه بازیگران ایرانی و چه عرب در نقشها جا افتاده اند و کلا اتفاقات و صحنه ها باورپذیر است. البته بنظرم رسید بعضی جلوه های ویژه، جای کار بیشتری داشتند. نمی دانم حاصل تلاش و عجله برای رساندن به جشنواره فیلم فجر بوده و در اکران عمومی اصلاح خواهند شد یا خیر؟و باز همان حسرت همیشگی که کاش ده ها فیلم شبیه به وقت شام داشتیم، و مدیون شهداییم اگر ده ها برابر تلاش نکنیم برای روایت قصه مجاهدتشان، و مباد که روسیه و ترکیه و هند و... شاهکار شاگردان خمینی و خامنه ای را به نام خود مصادره کنند، و در برابر این جانفشانی های غریبانه(تاکید می کنم غریبانه، و خیلی غریبانه، که شاخصه اصلی نبرد سوریه همین غریبانه بودن است) سهم ما از جهاد و مجاهدت چقدر است؟ و...و یک تبریک هم به سازمان هنری رسانه ای اوج، که در عین تخریب ها و تهمت ها و بی مهری ها، کم کم به دوران بلوغ و بالندگی رسیده و به تولید آثار در تراز انقلاب اسلامی نزدیک شده است.