این تصویر از کوهستانی برفی یا یک نقاشی یا منظره ای در اروپا نیست، بلکه جاده اسالم به خلخال است. ایران کهن و با شکوه ما هم چنان زیباست، به رغم بی مهری و بی اعتنایی فرزندانش نسبت به محیط زیست و منابع طبیعی اش. زیبایی خواستنی، دلربا و باشکوه ایران هربار به شکلی رخ می کند، فرقی نمی کند بهار باشد، تابستان، پاییز یا زمستان. طبیعت و تاریخ ایران عزیز ما به هزار شکل عشوه گری می کند، فرقی ندارد شرق، غرب، شمال، جنوب یا مرکز سرزمین مان باشد. جورج سفریس شاعر برنده نوبل یونانی می گوید؛ «یونان مرا رنجه می دارد.» او از زوال شکوه تمدنی و زیبایی های از دست رفته سرزمینش در«گزیده شعر هایش» (ترجمه عبدالله کوثری) می نالد، پیش از اینکه دیر شود، زیبایی های ایران را دریابیم. پیش از آنکه برسیم به گزاره ای که آن شاعر یونانی که در وصف سرزمینش بیان کرد. پیش از آنکه ما هم به حسرت بگوییم «ایران مرا رنجه می دارد.»