دو کشور ایران و افغانستان با زمینه های مشترک تاریخی-فرهنگی در دوره پهلوی دوم موفق شدند، روابط فرهنگی شان را بیش از پیش گسترش دهند. تقریبا از زمان استقلال افغانستان از ایران در سال 1236ش/ 1857م به ویژه پس از جنگ جهانی دوم، دو کشور سیاست خارجی همسانی با هم نداشتند، اما همواره فرهنگ مشترک عامل مهمی بود که مانع جدایی کامل آنها می شد و تاثیر این فرهنگ را همواره در موافقت نامه های سیاسی و اقتصادی می توان مشاهده کرد. به طوری که امضاکنندگان این موافقت نامه ها همواره در نشست ها و کمیسیون ها فرهنگ مشترک را یادآور می شدند و سعی می کردند با تکیه بر آن، ضمانتی برای اجرای پیمان های سیاسی و اقتصادی فراهم آورند.