اخیرا بافت فرسوده به طور مکرر در ادبیات مدیریت عمرانی کشور استعمال می شود. اولین تبادری که در ذهن عموم مردم از این واژه مرکب وجود دارد، نوسازی و قوام بخشی به ساختمان های مسکونی و غیرمسکونی در محلات قدیمی و مناطق شهرها بخصوص شهرهای بزرگ است. از آنجا که شهرهای بزرگ رشد سریع تری نسبت به شهرستان ها و شهرهای کوچک دارند، روشن تر تفاوت بافت های دارای ساختمان های با قدمت بیش از 30 سال را با مناطقی که در طی این دوره 30 ساله احداث شده اند، در منظر و مرئی می آورند. در کلانشهرها طی یک مسافرت درون شهری به مناطق نو احداث و مناطق قدیمی شهر، این مفهوم بهتر درک و لمس می شود. اما تبادر اولیه و شناخت میدانی گفته شده در نزد عامه مردم از مفهوم بافت فرسوده، با آنچه مقصود و مراد مسئولین عمرانی کشور است متفاوت بوده و آنان لایه های دیگری از این مفهوم را مدنظر دارند.